- Boek: ‘Wij hadden je voor vreugde gemaakt…’  -

Boek: ‘Wij hadden je voor vreugde gemaakt…’ 

Gepubliceerd op 23/02/2022 

We zetten elke week 1 verhaal van ons eerste magazine UNIE-K PUBLIEK in de kijker.

Het volledige magazine kan je lezen op www.uniekpubliek.org.

 

‘Wij hadden je voor vreugde gemaakt…’ 
Paule schrijft aangrijpend boek over overleden zoon Bartel

 

In 1967 wordt Paule Cottigny de trotse moeder van Bartel. Een knappe baby die op het eerste zicht normaal opgroeit. Tot er een ernstige vorm van epilepsie opduikt. De mentale ontwikkeling van Bartel stopt. Paule en haar man beslissen later om de zorg uit handen te geven. Wanneer hun zoon 38 jaar oud is, overlijdt hij aan een hersentumor. Dat immense verdriet schrijft Paule vijftien jaar later van zich af in ‘We hadden je voor vreugde gemaakt…’.  

 

“Onze problemen begonnen al tijdens het eerste levensjaar van Bartel. Het was mijn moeder die opmerkte dat hij soms wat vreemd keek”, getuigt Paule. “Iets later begon hij tijdens het stappen plots te vallen. ‘Een zenuwaandoening’, kregen we van de dokters te horen. We startten medicatie op en hoopten dat hij zou genezen. Maar zijn situatie werd enkel ernstiger. Zijn mentale ontwikkeling is op een bepaald moment zelfs tot stilstand gekomen. Hij was zeer mobiel, maar heeft door zijn aandoening nooit kunnen spreken.”

 

“We hebben nog een andere zoon. Om hem niet tekort te doen en om te vermijden dat we er zelf aan onderdoor zouden gaan, besloten we later om Bartel aan een voorziening toe te vertrouwen. Dat ging jaren goed, maar op zijn 38ste werd er een hersentumor vastgesteld. Bartel onderging een operatie en verbeterde wel. Maar we wisten toen al dat die heropflakkering slechts tijdelijk was.”

 

Al die tijd kroop jij regelmatig achter pen en papier?

 

“Inderdaad, schrijven voelde voor mij aan als een soort therapie. Ik deed dat helemaal alleen, niemand wist daarvan. Ook mijn man niet. Ik dook achter mijn typmachine en schreef over wat er was gebeurd, over hoe ik mij voelde… Daarna stak ik die papieren in een bruine envelop. Daar hebben ze jaren gelegen. Maar binnenkort vier ik mijn tachtigste verjaardag. Dat deed mij beseffen dat ik iets met mijn verhaal moest doen. Nu ik het nog kan navertellen.”

 

“Schrijven was mijn manier om alles te verwerken.”

 

Met je boek wil je vooral lotgenoten bereiken?

 

“Ja. Voor ik zelf mijn boek schreef, las ik ‘Hallo Anke’. Een autobiografisch verhaal over een moeder die haar dochter verloor aan kanker. Dat maakte zoveel emoties bij mij los… Het inspireerde mij. Met mijn boek hoop ik andere ouders, lotgenoten, te tonen dat ze niet alleen zijn. Ik hoop dat ze er steun uit putten. Al is het verhaal natuurlijk ook toegankelijk voor andere mensen.”

 

In het boek komen veel moeilijke momenten aan bod. Maar ongetwijfeld heb je ook een pak goeie herinneringen?

 

“Zeker en vast. Bartel kwam de eerste jaren nog regelmatig naar huis. En ook daarna gingen wij veel op bezoek. Daar keken we altijd naar uit. Als Bartel een goeie dag had, speelde hij met ons, lachte hij constant. In de cafetaria smulde hij van rijsttaartjes… Hij maakte ook graag een ritje met de auto. Daar houden wij prachtige herinneringen aan over. Hij was zelf ook erg aan ons gehecht. Hij lachte van zodra hij ons in het oog kreeg. En er waren ook opvoedsters waarmee hij een fantastische band had.”

 

“Als Bartel een goeie dag had, beleefden wij geweldige momenten samen.”

 

Bartel verbleef een lange tijd in UNIE-K Ons Erf. Hoe heb jij die periode ervaren?

 

“Bartel heeft in drie voorzieningen gewoond. De laatste was UNIE-K Ons Erf. Hij verbleef er van zijn 20ste tot zijn 38ste. Wij hadden er onmiddellijk een goed gevoel bij. De rustige ligging, het mooie groene domein… We geloofden meteen dat hij er goed opgevangen zou worden. En dat bleek ook. Ik heb een enorme waardering voor de zorgverleners daar. Eind de jaren ‘90 is Bartel veranderd van woning, door een reorganisatie. Dat was voor ons wel een moeilijke periode. Maar we zijn enorm dankbaar voor de zorgen die Bartel er kreeg. En voor hoe wij opgevangen werden toen we afscheid moesten nemen.”

 

Waar kan je het boek verkrijgen?

 
Wie graag een exemplaar van Paules boek wil kopen, kan contact opnemen via cottigny.paule@telenet.be. ‘We hadden je voor vreugde gemaakt…’ is ook verkrijgbaar bij UNIE-K Ons Erf, bol.com en Standaard Boekhandel. Het boek kost € 16 of € 20 als je het thuis wilt ontvangen. De opbrengsten ervan gaan naar UNIE-K en naar STAN, Trefpunt Verstandelijke Handicap.

 

 

Geïnteresseerd in meer artikels?

Het volledige magazine kan je lezen op www.uniekpubliek.org.

Paule Cottigny 01
banner website UNIEKPUBLIEK 06

We zetten elke week 1 verhaal van ons eerste magazine UNIE-K PUBLIEK in de kijker.

Het volledige magazine kan je lezen op www.uniekpubliek.org.

 

‘Wij hadden je voor vreugde gemaakt…’ 
Paule schrijft aangrijpend boek over overleden zoon Bartel

 

In 1967 wordt Paule Cottigny de trotse moeder van Bartel. Een knappe baby die op het eerste zicht normaal opgroeit. Tot er een ernstige vorm van epilepsie opduikt. De mentale ontwikkeling van Bartel stopt. Paule en haar man beslissen later om de zorg uit handen te geven. Wanneer hun zoon 38 jaar oud is, overlijdt hij aan een hersentumor. Dat immense verdriet schrijft Paule vijftien jaar later van zich af in ‘We hadden je voor vreugde gemaakt…’.  

 

“Onze problemen begonnen al tijdens het eerste levensjaar van Bartel. Het was mijn moeder die opmerkte dat hij soms wat vreemd keek”, getuigt Paule. “Iets later begon hij tijdens het stappen plots te vallen. ‘Een zenuwaandoening’, kregen we van de dokters te horen. We startten medicatie op en hoopten dat hij zou genezen. Maar zijn situatie werd enkel ernstiger. Zijn mentale ontwikkeling is op een bepaald moment zelfs tot stilstand gekomen. Hij was zeer mobiel, maar heeft door zijn aandoening nooit kunnen spreken.”

 

“We hebben nog een andere zoon. Om hem niet tekort te doen en om te vermijden dat we er zelf aan onderdoor zouden gaan, besloten we later om Bartel aan een voorziening toe te vertrouwen. Dat ging jaren goed, maar op zijn 38ste werd er een hersentumor vastgesteld. Bartel onderging een operatie en verbeterde wel. Maar we wisten toen al dat die heropflakkering slechts tijdelijk was.”

 

Al die tijd kroop jij regelmatig achter pen en papier?

 

“Inderdaad, schrijven voelde voor mij aan als een soort therapie. Ik deed dat helemaal alleen, niemand wist daarvan. Ook mijn man niet. Ik dook achter mijn typmachine en schreef over wat er was gebeurd, over hoe ik mij voelde… Daarna stak ik die papieren in een bruine envelop. Daar hebben ze jaren gelegen. Maar binnenkort vier ik mijn tachtigste verjaardag. Dat deed mij beseffen dat ik iets met mijn verhaal moest doen. Nu ik het nog kan navertellen.”

 

“Schrijven was mijn manier om alles te verwerken.”

 

Met je boek wil je vooral lotgenoten bereiken?

 

“Ja. Voor ik zelf mijn boek schreef, las ik ‘Hallo Anke’. Een autobiografisch verhaal over een moeder die haar dochter verloor aan kanker. Dat maakte zoveel emoties bij mij los… Het inspireerde mij. Met mijn boek hoop ik andere ouders, lotgenoten, te tonen dat ze niet alleen zijn. Ik hoop dat ze er steun uit putten. Al is het verhaal natuurlijk ook toegankelijk voor andere mensen.”

 

In het boek komen veel moeilijke momenten aan bod. Maar ongetwijfeld heb je ook een pak goeie herinneringen?

 

“Zeker en vast. Bartel kwam de eerste jaren nog regelmatig naar huis. En ook daarna gingen wij veel op bezoek. Daar keken we altijd naar uit. Als Bartel een goeie dag had, speelde hij met ons, lachte hij constant. In de cafetaria smulde hij van rijsttaartjes… Hij maakte ook graag een ritje met de auto. Daar houden wij prachtige herinneringen aan over. Hij was zelf ook erg aan ons gehecht. Hij lachte van zodra hij ons in het oog kreeg. En er waren ook opvoedsters waarmee hij een fantastische band had.”

 

“Als Bartel een goeie dag had, beleefden wij geweldige momenten samen.”

 

Bartel verbleef een lange tijd in UNIE-K Ons Erf. Hoe heb jij die periode ervaren?

 

“Bartel heeft in drie voorzieningen gewoond. De laatste was UNIE-K Ons Erf. Hij verbleef er van zijn 20ste tot zijn 38ste. Wij hadden er onmiddellijk een goed gevoel bij. De rustige ligging, het mooie groene domein… We geloofden meteen dat hij er goed opgevangen zou worden. En dat bleek ook. Ik heb een enorme waardering voor de zorgverleners daar. Eind de jaren ‘90 is Bartel veranderd van woning, door een reorganisatie. Dat was voor ons wel een moeilijke periode. Maar we zijn enorm dankbaar voor de zorgen die Bartel er kreeg. En voor hoe wij opgevangen werden toen we afscheid moesten nemen.”

 

Waar kan je het boek verkrijgen?

 
Wie graag een exemplaar van Paules boek wil kopen, kan contact opnemen via cottigny.paule@telenet.be. ‘We hadden je voor vreugde gemaakt…’ is ook verkrijgbaar bij UNIE-K Ons Erf, bol.com en Standaard Boekhandel. Het boek kost € 16 of € 20 als je het thuis wilt ontvangen. De opbrengsten ervan gaan naar UNIE-K en naar STAN, Trefpunt Verstandelijke Handicap.

 

 

Geïnteresseerd in meer artikels?

Het volledige magazine kan je lezen op www.uniekpubliek.org.

Paule Cottigny 01

Ander nieuws

Charlotte

Charlotte in VRT-programma Gewoon Buitengewoon

Lees meer...

DWW 1 plat

UNIE-K overhandigt cheque voor De Warmste Week

Lees meer...

Opkomende evenementen